Azken urteetan sare sozialetan hasiera batean xelebreak edo anekdotikoak ziren erronkak (“challenge” izenekoak) proposatzen joan dira, arriskugarritasun- eta sufrimendu-fase susmagarrietarantz eboluzionatu dutenak.

Horietako batzuek garrantzi gutxiago izan dezakete, hala nola kakaoa jatea eta aldi berean hitz egitea, zinta amerikarrean biltzea, ur eta izotz ontzi bat gainetik botatzea, besteak beste. Hala ere, “Balea urdina” bezala ezagutzen den erronka birala dugu, non gazteak bere buruaz beste egitera desafiatzen ziren eta garai batean hainbat heriotza eragin zituen; ildo tragiko horretan ere, oso zabalduta zegoen beste erronka bat gorputzean behera botatzea edo ur irakina edatea izan zen. Azken horrek 8 urteko haur bat hil zuen, ur hori edateagatik trakea erre zuena, eta bere 8 urteko laguna ere larri zauritu zen hirugarren graduko erreduren ondorioz, gorputzeko hainbat ataletan.

Gaur egun, munduari buelta ematen ari zaio mendebaldeko Europan “Game of 72” (72ko jokoa) izenez ezagutzen den beste erronka bat, hemen Espainian “48 orduko erronka” bezala ezagutzen dena. Erronka horretan, 13-16 urteko gazteak, batez ere, borondatez desagertzen dira 48-72 orduz, eta ezin dira lokalizatu eta inkomunikatuta egoten dira. Helburua da senideak eta lagunak sareetan mezuak zintzilikatzea eta desagertzea zabaltzea, baita agintaritzaren eta erakundeen agenteen laguntzarekin ere, ahalik eta puntu gehien lortzeko eta, horrela, erronka gainditzeko.

Horiek dira, hain zuzen ere, sareetan gertatzen ari denaren berri emateko eta salaketa gisa nabarmendu nahi izan ditudan erronketako batzuk, guztion artean gaur egungo gazteak kontzientziatzen saiatzeko.

Oso ondo dago argazki bat igotzea (kontuz nola eta non egiten den) eta lagunen artean erretira egitea ea nork lortzen duen puntu gehien edo garrantzi handirik ez duten antzeko gaiak, baldin eta maila horretan geratzen badira, eta maila horretan ez bazaie kalterik eragiten ez eurei ez ingurukoei. Baina ezin da onartu giza bizitzak jokoan dauden erronkarik edo senide eta lagunen kezka eta etsipenik, ez baitakite seme-alaba, anai-arreba, biloba horrek… bizirik jarraitzen duen edo zerbait gertatu ahal izan zaien.

Aurreko postetan esaten bagenuen ezerk eta inork ezin duela justifikatu besteen bizitzari buruz erabakitzea, ezin izango luke “erronka biral” bat egin ospea irabazteko. Zeren, gainera, zertarako balio du ospea irabazteak, bizitza une horretan bertan amaitzen bazaizu? Zertarako balio du erronka gainditzeak zure familia suntsitu baduzu okerrena gertatu zaizula sinestaraziz?

Gaur egun, sare sozialekin, badirudi gazteak bi bizitza garatzen ari direla paraleloan (bata online eta bestea off-line), non Internetek bizitza erreala xurgatzen duen, eta ez da ezer garrantzitsuagoa ahalik eta jarraitzaile gehien izatea eta herrikoia izatea baino, nahiz eta hori lortzeko haien bizitza arriskuan jarri. Kasu horietan, haiek uste dute xedeak bitartekoak justifikatzen dituela, baina ez da horrela, bitartekoak ez dira onargarriak eta ez dago helbururik iristeko.

“Gertakari biral” horiek ez dira dibertigarriak, eta ez dute inolako erronkarik eragiten; pertsonen bizitzaren eta osotasun fisiko eta mentalaren aurkako atentatua dira.

Ez da ez ezagunagoa ez zoriontsuagoa lagun gehien dituena eta erronka gehien gainditzen dituena, baizik eta bizi diren eta harremanetan dauden inguruabarrak hobekien onartzen dituena. Gazteek eta helduek bereganatu beharreko ikasgaia da, eta hurrengo belaunaldiak horren inguruan kontzientziatu behar ditugu.

Gertaera bat birala da, ikusi eta erreproduzitu egiten dugulako; hori gertatzen ez bada, ez dago erronka biralik eta garrantzitsuena dena: ez dago beste heriotzarik deitoratzeko.

Beraz, gizarte gisa erronka zail bat dugu aurrean: erronka biralak gelditzea. Hemen helburu bat eta bitarteko batzuk daude, eta horiek martxan jarri beharko lirateke.