Mirari baten zain
Zuriñe González Sánchez
2021eko uztailaren 25ean, Zornotzan (Bizkaia) taldeko jipoi bortitz batek biktima koma egoeran eta erasotzaileak zorioneko egoeran utzi zituen, bere “balentria” ausartagatik.
Talde erasotzailea 20 bat pertsonak (adingabeak eta adinez nagusiak) osatzen zuten, “Koala anaiak” izenekoak. Ertzaintzaren talde ezaguna da, eta 20 urte baino gehiago daramatza Bizkaian lanean.
Zorionez, horietako batzuk espetxean edo epailearen esku daude dagoeneko, baina horietako bat kalera itzuli da, hilean behin epaitegietan aurkezteko betebehar bakarra duela.
Delituzko karrera oso finkatua eta talde jendetsua duten kasu horietan, denek elkarri eusten diote, eta garaile ateratzen diren eraso bakoitzarekin gehiago hazten dira. 23 urteko gazte bati eraso egin diote, eta “hil ezazue” esan diote. Zoritxarrez, ez da ez lehen ez azken kasua, ezta lehen taldea eta talde bakarra ere; EAEn bakarrik ezagutzen dira hainbat talde kriminal eta aurreko antzeko gertaerak, ondo dokumentatuta.
Gaur egun, 2021/08/06an (gertakariak izan eta 12 egunera), medikuaren partea ez da batere pozgarria; hori horrela, baieztatu dute koma sakon batean jarraitzen duela, eta kalte larriak dituela burmuinaren bi aldeetan, eta, bizirik ateraz gero, ondorio larriak dituela. Azken hitzak honako hauek izan dira: “Mirari bat itxarotea besterik ez da geratzen”.
Biktimaren egoeraren deklarazio horren aurrean, ikusiko dugu eraso hori hilketa bihurtzen den edo saiatzen ari den, baina, egia esan, gazte horren bizitza eten egin da dagoeneko, eta, beraz, beste mirari bat ere espero dugu: Justizia bat gertatutakoaren parean.
Oraingoz, atxilotu guztiak ez dituzte kaletik atera, eta erasotzaile guztiak ez dituzte epailearen esku utzi, baina ikerketak martxan jarraitzen du. Beste behin ere, justizia motz geratzen da, eta ez dut uste biktimaren senideei mina arinduko dienik, baina espero dut kasua gertatutakoaren mailan epaituko dela eta gertatutakoagatik kondenatuko dela, erasoaren gogortasun berarekin.
Baina justiziak ez du maila onean egon behar soilik, delitu horien prebentzioan lan egiten duten erakundeek ere behar diren baliabideak izan behar dituzte fenomeno horri aurre egiteko. Kontsultatutako hainbat iturriren arabera, mende honen hasieratik ezagutzen da banda hauen existentzia, baina, 20 urte beranduago, gertatu den bakarra, euren boterea eta zigorgabetasun sentsazioa hazi egin dela da.
Nahikoa ez balitz, hedabideek, herritarrak sentsibilizatzeko asmoz, behin eta berriz erakutsi dute bideo bera. Oso ondo dago gertatzen diren gertaerei buruzko informazioa eta ohartarazpena ematea, bestela akatsa irudituko litzaidake, baina, mesedez, babes ditzagun guztion artean biktima eta haren familia osoa, ez ditzagun bilatu titularrak eta audientzia bideo hori begizta bidez erreproduzituz. Biktima azken aldiz bizirik ikus daitekeen bideoa da.
Jakin dezagun zer egiten eta irakasten dugun, bideo hori hilketa baten irudi bizia izan daiteke.
Horregatik, uste dut, biktimari merezi duen protagonismoa eta lekua kendu gabe, benetako miraria baliabideak errealitatearen arabera banatu eta optimizatuko dituzten erakundeak izatea dela. Oraingoz, ez dut ezer aldatzeko asmorik duen buruzagirik ikusten, agian hitz huts batzuk hauteskunde kanpaina iristen denean.