Uztailaren 15ean, osteguna, Madrilgo metroan, gazte batek (kolonbiarra) maskara soinean ez eramateagatik errieta egin zioten, eta haren erantzuna atentzioa eman zion pertsonari ukabilkada amerikar bat ematea izan zen. Ekintza horren ondorioz, gizon horrek begiaren ikusmena galdu duela diote iturri ezberdinek.

Zorionez, uztailaren 19an, astelehenean, erasotzailea atxilotu zuten, eta, hurrengo egunetan, epailearen esku utzi zuten, lesio larrien delitu baten ustezko egile gisa. Zehaztu egin behar da, biktimari geratzen zaizkion arrasto fisikoen arabera. Kasu honetan, behin-behineko espetxealdi komunikatua eta fidantzarik gabea izan da kautelazko neurria, ihes egiteko arrisku handia ikusten dutelako eta baliteke bere jatorrizko herrialdera, Kolonbiara, itzultzen saiatzea.

Horrelako ekintzak, zoritxarrez eguneroko ogia direnak, ikusi ondoren, eskuak burura bota besterik ezin dut egin, eta, profesional gisa, konturatu inoiz ez dela nahikoa egiten gizalegearen aurkako gertakari horiek arintzeko, tragediak eta tragediak baino ez baitizkigute ekartzen.

Ostegun hartan, Espainiako herritar batek begi bateko ikusmenaren zati bat galdu zuen beste herritar bati maskarak jantzi behar zituela esateagatik, arauek hala adierazten dutelako; gainera, pertsona askoren osasuna arriskuan jartzen ari zen, kutsatutako pertsonen pandemiaren erdian, batez ere, gazteen artean.

Adierazi duzun bezala, ekitaldi honek estaldura mediatiko handia izan du, eta pertsonek duela urte eta erditik arauak betetzeko dagoen eguneroko borrokaren beste adibide bat da. Beren bizitzaz gozatzeko eskubide bera duten herritarren bizitzarekin jolasten ari dira, besteen ondorioetan pentsatu gabe bizitza bizitzen duten beste subjektu horien bizitzarekin.

Denok gaude nekatuta eta lehen geneukan gauza on guztia berreskuratu nahi dugu, baina oraindik ezin da. Gauza txikiak egin ditzakegu, guretzat esanahi handikoak, nahi gabeko ondorio negatiboak eragiten dituzten egoerak sortu beharrik gabe, baita, kasu batzuetan, benetako tragediak bihurtu ere.

Tristea da hainbeste arau eta murrizketa jarri behar izatea, egunez egun bakoitzaren erantzukizun indibidualera jotzea nahikoa ez dela ikusten delako, baina lege-muga horiekin suarekin jolasten jarraitzen dugulako eta behin eta berriz erretzen garelako, dementziala da.

Ziur nago lerro hauek irakurrita zuetako askori burura etorri zaizkizuela zuen eguneroko bizitzan arauak betetzen ez dituzuela eta ondorioak neurtu gabe nahi duzuena egiten duzuela ikusi duzuen pertsonak. Pertsona berberak izan ohi dira beti.

Profesional eta herritar gisa, animatu nahi zaituztet guztiok egunero jende arduragabe eta gizalegegabearen aurka borrokatzera, herritar horren ikusmena galtzeak guztiok dugun amorru hori ateratzeko baino ez digu balio.

P.D.: gure babes osoa biktimari eta bere familiari Iustitia Kriminologia Kabinetetik.